Australische geestelijke-gezondheidswerkers hebben nood aan richtlijnen voor mind-bodypraktijken zoals yoga, pranayama en chanting. Ze denken dat het betrekken ervan in de zorg een haalbare kaart is, maar zijn er te weinig mee vertrouwd. Dat blijkt uit een bevraging van 100 psychiaters, psychologen, bezigheidstherapeuten, maatschappelijk werkers enzovoort. Ongeveer drie kwart vindt dat ie bijgeschoold moet worden om sessies zelf te geven.
De onderzoekers benadrukken het belang van een religieuze en spirituele touch, die vele patiënten met mentale problemen belangrijk vinden. Maar meestal zijn zorgverleners enkel opgeleid in cognitieve gesprekstherapieën. Patiënten hebben vaak een andere voorkeur vanwege eventuele bijwerkingen van medicatie en/of de beperkte doeltreffendheid van conventionele therapieën. Yoga, pranayama en chanting zijn geen cognitieve maar wel sensorimotorische therapieën. Bijvoorbeeld voor patiënten met beperkte verstandelijke vaardigheden of cognitieve flexibiliteit moeten andere paden bewandeld worden dan de klassieke cognitieve benaderingen.
De onderzoekers vroegen geestlijke-zorgverleners naar yoga, pranayama en chanting omdat dit drie behandelingen zijn met substantiële evidentie van doeltreffendheid in de mentale zorg. Zonder richtlijnen blijft het moeilijk om alternatieve behandelingen in de praktijk te integreren. Bovendien is er nood aan extra middelen om die behandelingen aan te bieden.
