Een verblijf op de intensievezorgafdeling is voor velen een traumatische ervaring. Een dagboek kan helpen om die ervaringen te verwerken, ook al zijn ze vooral door hulpverleners en familieleden aangevuld. De patiënt krijgt meer inzicht in zijn of haar ziekte, bepaalde gebeurtenissen in het ziekenhuis worden erdoor beter geduid en hiaten in het geheugen worden opgevuld.
De studie geleid door Hawaïaanse onderzoekers werd door 134 patiënten uitgedaan. Ze waren voor minstens 24 uren opgenomen op de critical care unit en vulden op dag 2 een vragenlijst in, waaruit de ernst van posttrauma-stresssymptomen afgeleid kon worden (impact of event scale - revised, IES-R). Een maand na ontslag uit het ziekenhuis vulden ze de vragenlijst opnieuw in.
Bij slechts vijf deelnemers uit de dagboekgroep was er bezorgdheid over posttrauma-stressstoornis (PTSD), in de controlegroep lag dat aantal op 30. De IES-R-score was in de controlegroep dan ook gestegen van 15 naar 23 punten. In de dagboekgroep daalde die van 14 naar 10. Een score meer dan 24 betekent dat met PTSD rekening gehouden moet worden, vanaf 33 punten komt een PTSD-diagnose in het vizier.
Wat houdt een dagboek in? Ten eerste bestaat het uit losse bladen die de patiënt naar eigen voorkeur kan verwijderen of ordenen. Het bevat ook informatiebrochures over de ziekte van de patiënt, over het ziekenhuis, over intensieve zorg en over de studie waaraan ze deelnamen. Ten tweede konden familieleden en kennissen van de patiënt het dagboek aanvullen met hun beste wensen en hun observaties. Aan het zorgpersoneel werd gevraagd hun rol te beschrijven in het dagboek, ze kregen daarvoor speciale instructies.
Ongeveer een vijfde van de dagboekpatiënten noteerde zelfs niets in hun dagboek - hun toestand liet dat niet altijd toe, maar dat leek geen invloed te hebben op de resultaten. Dat doet vermoeden dat het dagboek vooral nuttig was om nadien gelezen of besproken te worden. De onderzoekers kozen ervoor om de dagboeken - als zijnde vertrouwelijke informatie - niet in te kijken. Daardoor is het niet duidelijk of er verschillen zijn tussen patiënten die veel geschreven hebben en patiënten die enkel de dagboeken lazen.
Zoals vaak het geval is in klinisch onderzoek, haakten veel deelnemers tijdens de studie af. In deze studie waren het vooral volwassenen jonger dan 30 die hun tweede vragenlijst niet ingediend hadden.
