De traditionele manier om overgewicht aan te pakken, is die van (zelf)controle met nadruk op de eigen verantwoordelijkheid. Alleen is er een kloof tussen gedrag en lichaamsgewicht, en zelfs tussen gewicht en gezondheid. Vele mensen met overtollig vet ervaren echter schaamte door deze aanpak.
Problematisch is de term gewichtsmanagement. Alsof onze gedragingen volledig in staat zijn om ons gewicht te beheersen. Dat schept verwachtingen die niet ingelost kunnen worden. Ondertussen voelen individuen zich schuldig wanneer ze falen. Schaamte, zelfoordeel en de vrees voor andermans oordeel dragen ertoe bij dat iemand geen hulp gaat zoeken.
In plaats van de nadruk op wilskracht zou het narratief verschoven moeten worden naar gezondheid. De medische gemeenschap begint zich dat langzaamaan te beseffen.
Zelfcompassie wilt de vaardigheid aanleren om zacht te zijn voor zichzelf in momenten van ontzetting. Ze treedt op als buffer tegen zelf-veroordeling. Zelfcompassie is trainbaar. Het individu leert een emotioneel adaptieve houding tot zichzelf aan, die hem beschermt tegen de negatieve gevolgen van zelfoordeel, kritiek en isolatie. De theorie is opgebouwd op drie pijlers: mindful bewustwording, gemeenschappelijk mens-zijn en vriendelijkheid voor zichzelf.
Onderzoekers stellen een onderzoeksagenda voor. In de aanpak van lichaamsgewicht moet welbevinden en gezondheid centraal staan, en moeten de bias op en het stigma rond lichaamsgewicht vermeden worden. Negatieve emoties die de weegschaal opwekt, moeten opgevangen met zelfcompassie. De vraag hier is of zelfcompassie opgeschaald kan worden naar grotere bevolkingsgroepen. Tot slot moet elke aanpak van overgewicht ook op lange termijn impact hebben. Obstakels om gedrag te veranderen duiken onophoudelijk op in een omgeving die gezondheidsontwrichtend werkt. Kan zelfcompassie er haar invloed doen gelden op lange termijn?
