Yin en yang vormen het wat abstracte denkkader voor de traditionele Chinese geneeskunde (TCM). Aan alles zit een yin- en een yang-zijde. Yin en yang worden gebruikt om aan te geven dat alles in relatie met elkaar staat en dat niets op zichzelf kan bestaan.

De diagnostische methoden van de TCM is niet te vergelijken met de moderne diagnostiek. TCM drukt de fysiologie van de mens uit in termen van fundamentele substanties: qi (moeilijk definieerbaar, vaak aangeduid met ‘levensenergie’), xue (bloed), jing (essentie), shen (bezieling) en jin-ye (lichaamsvloeistoffen behalve bloed). Deze fundamentele substanties werken samen met organen (Lever, Nier, Hart, Milt …), die niet zozeer anatomisch dan wel functioneel gedefinieerd zijn.

De meridianen verbinden de organen en fundamentele substanties met elkaar. Zowel xue als qi kunnen stromen dankzij meridianen. De meridianen verbinden het innerlijke met het uiterlijke.

De TCM-arts stelt disharmonie in het lichaam vast door patronen in symptomen te herkennen. Een probleem aan een (anatomische) orgaan wordt behandeld door relaties te leggen met andere organen en lichaamsdelen.

TCM omvat volgende handelingen:

• prikkeling van acupunten

• kruiden

• voeding

• beweging, bv. tai chi

• psychotherapie (de zeven emoties in harmonie)