Oostenrijkse onderzoekers zijn tot de conclusie gekomen dat mindfulness-gebaseerde interventies een kleine, gunstige invloed hebben op de telomeerlengte. De invloed op activiteit van telomerase was duidelijker, maar niet groter dan die van andere interventies. Telomerase-activiteit zou wel kunnen dienen als objectieve maat voor de doeltreffendheid van mindfulness.
Telomeerlengte wordt gezien als een marker voor veroudering: hoe sneller de telomeren (uiteinden van chromosomen) korter worden, hoe sneller de cel biologisch aan het verouderen is. Telomerase is het enzym dat verantwoordelijk is voor het herstel van de telomeren; diens activiteit zou beschermen tegen telomeerinkorting en dus tegen biologische veroudering. Stress zou tot kortere telomeren leiden.
Dit is zeker niet de eerste meta-analyse rond mindfulness en telomeren, wel staat deze kritischer tegenover de resultaten. Het kleine effect op de telomeerlengte wordt vooral veroorzaakt door ervaren beoefenaars van meditatie. Voor de onderzoekers is het ondenkbaar dat kortdurende ervaringen effect zouden hebben op de telomeren. Een meditatiekuur van 27 uren is ook niet genoeg om het volume van de amygdala te veranderen.
Op de telomerase-activiteit zou het effect van meditatie niet erg specifiek zijn. Maar het effect is wel duidelijk genoeg om het in overweging te nemen als marker voor de doeltreffendheid van mindfulness. Mindfulness en meditatie worden vaak beoordeeld met psychometrische tests, die soms te subjectief zijn.
